Ο Χριστός σήμερα

…ο Βαρλάμης για μία ακόμα φορά μας ξαφνιάζει με ένα θέμα που ξεπερνά τις συμβατικές αντιλήψεις που ορίζουν την σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία και μας βάζει απέναντι στη μεγαλύτερη, ίσως, πρόκληση που μπορεί να προσφέρει ένας καλλιτέχνης, να βάλει στο κέντρο της εργασίας του, την πίστη, να προσεγγίσει ένα τέτοιο θέμα με σύγχρονο τρόπο και με επίγνωση της εποχής και να κατορθώσει να το μεταφέρει σε εικόνες…

…Οι απεικονίσεις του Χριστού στην έκθεση του Καθηγητή Βαρλάμη, προσωπογραφίες, αφηγηματικότερες συνθέσεις, έργα πλαστικής, αποτελούν μοναδικές δημιουργίες, υπομημνίσκοντας αρκετές φορές έργα τέχνης μεγάλων ζωγράφων που φιλοτεχνήθηκαν στην διαχρονία, συνδυάζοντας το γήινο με το υπερβατικό δημιουργώντας στην πραγματικότητα νέες εικόνες που συγκινούν και διδάσκουν.

Το βλέμμα του Χριστού, το ίδιο πάντα, αποτυπωμένο από την αστείρευτη πηγή έμπνευσης του Βαρλάμη, είναι το βλέμμα του σύγχρονου ανθρώπου, που βιώνει μία ασύλληπτης έντασης τραγωδία. Γίνεται, είναι, η κραυγή της εσταυρωμένης ανθρωπότητας. Όταν άκουσα την μουσική μου να ταυτίζεται με όλες αυτές τις συγκλονιστικές εικόνες συνειδητοποίησα ότι έως τότε δεν γνώριζα ούτε εγώ την πεμπτουσία των έργων που είχα συνθέσει. Πράγματι βρισκόμαστε μπροστά σε μία συνταρακτική ανακάλυψη, που μας αποκαλύπτει μία εντελώς νέα μορφή τέχνης. Σε ευχαριστώ, Μάκη Βαρλάμη. Σου είμαι ευγνώμων.

Η τέχνη του Βαρλάμη δεν αγωνιά να αποτυπώσει θετικιστικά τα ιστορικά τεκμήρια του ευαγγελίου. Συνακόλουθα, δεν ενδιαφέρεται για φωτογραφική αναπαράσταση ή συστηματικό υπομνηματισμό τους…. …Ο ζωγράφος περισσότερο φωτίζει παρά ιστορεί, αυτοεκφράζεται παρά καταγράφει, μάλλον μαρτυρεί παρά αφηγείται, ζει, κινείται, πιστεύει, αγαπά, συνομιλεί, αγωνίζεται, κοινωνεί στο αναστάσιμο φως. Δεν παραιτείται από την ελευθερία της βαθιάς προσωπικής σχέσης με τα πρόσωπα και τα πράγματα. Η κεντρική θέση του Λόγου του Θεού στο έργο του είναι ζήτημα ελεύθερης προσωπικής σχέσης. Το ίδιο αισθάνεται αβίαστα και ο θεατής που στέκεται απέναντι στο έργο του. Ο μεν καλλιτέχνης βιώνει πηγαία το παπαδιαμαντικό «υμνώ μετὰ λατρείας τον Χριστόν μου» ο δε φιλόμουσος θεατής λαμπρύνεται κατά χάριν και κατά το μέτρο της μεθέξεώς του από την εικόνα του άνωθεν φωτός, αυτού που εκπορεύεται «εκ του πατρός των φώτων». Με την έννοια αυτή, ο ζωγράφος δίνει με γενναιότητα τη μαρτυρία της δικής του πνευματικότητας και θεολογίας. Κατά την ταπεινή μου άποψη, εκτός των άλλων, οι θεωρήσεις του μπορούν να προβληματίσουν δημιουργικά και τη σύγχρονη εκκλησιαστική ζωγραφική, η οποία ενίοτε «πελαγώνει» ανάμεσα στον φορμαλισμό και την αναζήτηση νοήματος. Τελικά, με το έργο του αλλά και με την παρούσα έκθεση, αν και δεν το επιδίωξε προγραμματικά, γίνεται παιδαγωγός και λύχνος ολόφωτος.