METAPHYSICS

A ν α μ ε τ ρ η σ η

Είμαι: ο Πρωτομάστορας μάγιστρος τεχνίτης Δημιουργός-ανατολίτης μεγιστάνος τα δίνω όλα κάθε στιγμή κι από την αρχή Κάθε στιγμή Καινούργια αρχή Κάθε στιγμή Δίνω τα πλούτη ζάπλουτα και γίνομαι ζητιάνος και από ζητιάνος μεγιστάνος Τα πετράδια που σκαλίζω και τις ζωγραφιές που ανοίγω Κάθε στιγμή καινούργια αρχή Είμαι ο πρωτομάστορας μάγιστρος του απόλυτου

Είμαι ο Δημιουργός της αιωνιότητας Όπου είμαι γίνεται Μεταμόρφωση Μετεμψύχωση Μετουσίωση Τ΄ αχνάρια-τα σημάδια- οι γραμμές-τα ψυχογράμματα της έντονης ζωής μου-της βίαιης αγωνίας. Είμαι Ο μάγιστρος πρωτομάστορας αρχιτέκτονας της δονήσεως της φθηνής ουσίας στο άπειρο

Είμαι: Να μ΄ αντικρίσεις δεν ημπορείς στα άθελα στα υπόδουλα στα ύπουλα-να με αντικρίσεις κατάματα; μόνο περήφανη συνάντηση αστραπή Είμαι φοβέρα κι άγριος φωνάζω άγρια ουρλιαχτό την απελπισία της ημέρας. Τώρα σταυροπόδιασα με κουρεμένο κεφάλι και δέχομαι ακρόαση.

Η άλλη μεριά της όχτης, η οργανωμένη κοινωνία με τις πολιτικοστρατιωτικές δράσεις της σιδεροποίησης του περιβάλλοντος - να καθαρίσω τις λέξει ς- δεν ανήκω σ’ αυτή τη μεριά - είμαι στην άλλη όχτη - ερημίτης αυτοεξόριστος-αυτή η κοινωνία δε με δέχεται και εγώ δεν κάνω συμβιβασμούς-είμαι πιστός αρνητής αυτής της φθηνής σκηνοθεσίας, εγώ κρατάω τις νηστείες και τους αγνούς χορούς στ΄ αλώνι της αγωνίας και της απελπισίας.

Είμαι ο άνθρωπος για στεγανά καμένα θρούψαλα του αγώνα που διασώσαμε στα περήφανα στήθια μας - μην απλώνεις χέρι - δεν είναι ώρα χαιρετισμού. Σκύψε τώρα μπροστά στη βία κι αφουγκράσου τον χτούπο των σκλάβων του ασυνείδητου. Να τα οράματα - να οι οπτασίες - διάλεξε το δρόμο σου - σβήνουν οι γραμμές - σβήνουν οι εικόνες, χάνονται τα σημάδια - είμαι ο άνθρωπος του Αιγαίου των Πελασγών των Ποντίων των Κρητών - είμαι ο κόκκινος ψαράς της Θήρας-είμαι ο Κούρος των Αθηνών, γυμνός, σκονισμένος, απέναντι στα βρώμικα χνώτα των επισκεπτών - είμαι ο πυρπολημένος Προμηθέας, Λαμπάδα κάρβουνο Είμαι με τους ανθρώπους που αγωνίζονται με τα στεγνά πράγματα της ειρήνης με τα καμένα θρούψαλλα της αγάπης, φτάσαμε στο τέλος της εποχής μας.

Σβήσαν οι γενιές με τα μυθολογικά σημάδια στα πρόσωπα, χάθηκαν τ΄ ανάλαφρα σπίτια της αγάπης, τώρα αναπνέουμε τον τρόμο της βίας, τον αχό μιας υποδούλωσης μεγάλης, μπροστά στο σιδερένιο ομοίωμα της τεχνοκρατικής θρησκείας. Οι τυχοδιώκτες της σιδεροποίησης πληθαίνουν στις πόλεις, σιδερένιες γίνονται οι αυλές, σιδερένιοι οι δρόμοι, σιδερένια τα σπίτια, σιδερένια τα βήματα. Οι τυχοδιώκτες νεκροθάπτες της ζωής με τις νεκρόφιλες μηχανές της υποταγής. Τυχοδιώκτες αρχιτέκτονες του ασυνείδητου. Τυχοδιώκτες μηχανικοί του θανάτου της υποταγής Τυχοδιώκτες, Τυχοδιώκτες, Τυχοδιώκτες, Μα τι ν’ αντέξουν τ’ ανάλαφρα σπίτια μας της αγάπης Τ’ αγκάλιασμα ήταν ύπουλο σφίξιμο που πνίγει νεκρόφιλο Τυχοδιώκτες, Τυχοδιώκτες, Τυχοδιώκτες.

Ν΄ αρχίσει η αναμέτρηση Τώρα σταυροπόδιασα με κουρεμένο κεφάλι Ν΄ αρχίσει η αναμέτρηση Μη βιάσου και ορθώνεις αντίσταση Σιγά, σιγά με πείσμα με θάρρος περηφάνια Θα πλήξουμε το σιδερένιο τίγρη που είναι χάρτινος Με τι να ξοφλήσω το χρέος Αυτά τα καμένα χείλη, κάρβουνα του πυρπολημένου βουδιστή, μαύρα σημάδια εγκαύματα βαθιά Στην ψυχή μου Θρούψαλλα της απελπισίας Μα τι να σβήσουν οι φωτιές της καμένης σάρκας Μα τι να σώσουν οι φλόγες Μα τι για λέξεις Σταυροπόδιασα Τάνυσα τη ζωή μου με κουρεμένο κεφάλι Να έμπουν κι οχτροί και να ήτανε άξιοι, ήτανε τυχοδιώκτες, ύπουλοι, δειλοί, άνανδροι, σκοτεινοί, άτιμοι. άψυχοι - μα τι να φέρουν στην αναμέτρηση πιο σκληρά απ τα πικρά τους πρόσωπα τα νεκρόφιλα, όλμους και ναπάλμ βόμβες να χτυπήσουν τα γυμνά παιδιά μου του Δημοτικού Να ημπορείς να κάψεις το ξεραμένο καθάριο πνέμα μας Τα γελαστά χείλη μου, της ειρήνης Τα βιαστικά μάτια μου της δημιουργίας Να τρυπήσεις το καύκαλό μου το κοκάλινο με σιδερένιες σφαίρες Δεν φοβούμαι τίποτες Είμαι αγωνιστής Άγγιχτος Απλησίαστος Ούτε ο παππούς πατέρας μου κι ο γιος μου Θα σε δεχθούν σε ακρόαση Κι αν τολμήσεις Φλόγες κι αναμμένες πέτρες κι έκρηξη μαζί φριχτή απάντηση της αυτοπυρπόλησής μας Ασυμβίβαστη Τώρα σταυροπόδιασα με κουρεμένο κεφάλι Τώρα δέχομαι ακρόαση