ΑΘΗΝΑ - ΑΛΣΟΣ ΙΛΥΣΙΩΝ
Ο ΒΑΡΛΑΜΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
Το 1989 με την θετική εισήγηση του αντιδημάρχου πολιτιστικών Σταύρου Ξαρχάκου, ο δήμαρχος Αθηναίων Μιλτιάδης Έβερτ αναθέτει στον Βαρλάμη τη διαμόρφωση του Πάρκου των Ιλισίων. Ο Βαρλάμης προτείνει τη δημιουργία ενός πρωτότυπου χώρου για παιδιά με την ονομασία ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ.
Τα σχέδια έτυχαν ενθουσιώδους υποδοχής από όλο το δημοτικό συμβούλιο της πόλης των Αθηνών. Σε πολύ σύντομο διάστημα πραγματοποιήθηκε και ένα πρώτο μικρό τμήμα της διαμόρφωσης του χώρου.
Η φιλοσοφία του έργου στηριζόταν στην θεωρία του Βαρλάμη για τον χώρο, τη γνωστή SPACE OPERA, σύμφωνα με την οποία ο χώρος πρέπει να προτρέπει το παιδί σε μία κίνηση που θα του επιτρέπει να τον αντιλαμβάνεται καλύτερα στο σύνολό του. Το έργο προέβλεπε ειδικούς χώρους ψυχαγωγίας και διαπαιδαγώγησης των παιδιών και είχε ένα πολύμορφο σχεδιασμό που συνδύαζε την ιστορική παράδοση της Αθήνας με τα σύγχρονα σύμβολα της μεταμοντέρνας αρχιτεκτονικής.
Η παραίτηση του Μιλτιάδη Έβερτ από τη δημαρχία οδήγησε και στη ματαίωση του συνολικού έργου.
ο ίδιος γράφει..
…Η μελέτη του συμπληρωματικού σχεδιασμού του πάρκου των Ιλισίων, και η μετατροπή του σε μουσειακό χώρο για τα παιδιά της Αθήνας, έχει σαν αφετηρία την ψυχοκοινωνική δομή της πόλης και το ιστορικό σύνολο της Αθήνας, με στόχο την ίδρυση και δημιουργία χώρου για την παραγωγή μέλλοντος σε διαχρονικό βάθος.
Η πόλη δεν είναι ένας στατικός οργανισμός, αλλά μια μέγα-δομή που συνεχώς μεταβάλλεται. Οι νέες και εναλλακτικές πολεοδομικές ιδέες και λειτουργίες είναι δύσκολο να κατανοηθούν και να «συνεργασθούν» με το σύστημα της παθητικής - στατικής αντίληψης για την πόλη.
Η σημερινή πολιτειακή παραγωγή στην οποία αναφέρομαι χρησιμοποιεί για κάθε δράση και ιδιαίτερα στον οικοδομικό τομέα, μια στρατηγική που την χαρακτηρίζει το χρονικό βάθος και η πολυεπίπεδη δραστηριότητα. Έτσι για τη διαμόρφωση του πάρκου των Ιλισίων και τη μεταλλαγή του σε μουσειακό χώρο για τα παιδιά, χρησιμοποιώ ένα πολυσύνθετο καλλιτεχνικό και αισθητικό σύμπλεγμα, για να κατορθώσω μια καινούργια ατμόσφαιρα χώρου. Στη νέα αυτή ατμόσφαιρα η σκηνοθεσία μου έχει μια ψυχοκοινωνική ιδιοσυγκρασία και θεραπευτική τάση, γιατί αντιμετωπίζει δυναμικά την έλλειψη των χώρων για τα παιδιά στην πόλη, και αποφεύγει ν' απαντήσει με «επιπόλαιες» λύσεις (τα γνωστά βιομηχανικά παιχνίδια της παιδικής χαράς), που δεν ανταποκρίνονται ούτε στις ανάγκες, αλλά ούτε και στις διανοητικές ικανότητες του παιδιού.
Η σύλληψη κι ο σχεδιασμός του μουσειακού χώρου αναφέρονται σε λύσεις με άμεσο, δυναμικό, αλλά και μελλοντικό χαρακτήρα.
Λύσεις που εξασφαλίζουν την προοπτική για μια βαθιά σχέση του παιδιού με την πόλη μέσα στο χώρο της φαντασίας, μέσα στο χώρο της τέχνης…
τι είπαν..
